DANSEN IN HET DONKER

Weer vol verhalen verschenen onze reizigers bij het verzamelpunt. De stroom was vannacht uitgevallen, en zonder ventilator is het wel héél warm hier. Gelukkig was het vroeg in de ochtend nog een beetje ‘cool’ en daarom vertrokken we al vroeg naar de bergen. Niet ver van ons dorp stonden ons een paar prachtige uitzichten op de bergen te wachten. We streken neer bij een park met mooi uitzicht en voor we het wisten zaten de reizigers al aan de friet en cola in het restaurantje. Ze hadden inmiddels wel even genoeg rijst met kip gehad. 

Onze weg vervolgden we richting een waterval, maar net voor aankomst kwam er rook uit de motorkap van een van de busjes. Helaas, autopech! Maar onze reizigers zijn inmiddels wel wat gewend, dus we wachtten rustig op een vervangende bus. Eenmaal aangekomen had de overheid weer van alles speciaal voor ons georganiseerd. We werden opgewacht door een orkest en kregen sticky rice in bananenblad. Naast het bekijken van de waterval konden de reizigers ook de hoogte in op de klimmuur en boomtoppenwandeling. 

Om naar onze volgend locatie te komen heeft de overheid twee politiebusjes ingezet. Dat vonden de reizigers helemaal niet erg. Voordat we naar de school gingen, gingen we eerst nog op officieel bezoek bij de Barangay Captain, het hoofd van het district. Cas leek wel interesse te hebben in zo’n functie. Daarna was het tijd voor het schoolbezoek. Helaas bleken de leerlingen vanwege de hitte niet aanwezig te zijn. Zij hadden plots een tropenrooster. Gelukkig werden we toch ontvangen door de directrice en een docent. Zij vertelde over de school en de leerlingen mochten alles vragen. Daarna kregen we een korte rondleiding door het gebouw. Wat vooral opviel, was dat er naast ouderwetse schoolbanken ook een wc hokje in de klas stond. Lotte stelde zich al hoe het er zou ruiken als je een grote boodschap moet doen. 

Eenmaal aangekomen in het dorp stond er een grote verrassing te wachten. De koffers en backpacks waren gearriveerd! Er werd luid gejuicht. Voor Veerle, Milan Elin en Lotte eindigde het echter in een anticlimax, want hun bagage zat er nog niet tussen. Wat zij inmiddels wel geleerd hadden, was om positief en creatief om te gaan met de situatie. Veerle trok meteen een jurk van Elin aan. Sharing is caring!

Toen was de tijd aangebroken voor het eindfeest. Onze reizigers zaten netjes op tijd klaar, maar hun mama’s waren nog even bezig om hun speeches voor te bereiden. Even wachten zijn onze reizigers inmiddels wel gewend, en gelukkig weten zij ook goed wat ze dan kunnen doen: dansen en zingen! Dans met tante Rita, de Macarena en vele andere nummers passeerden de revue. Alle kinderen in het dorp dansten gezellig mee. Dit alles vond plaats in het donker, want er was nog steeds geen stroom. Ondanks dat was het eindfeest een groot succes. We hebben heerlijk gegeten met de gastgezinnen en kinderen uit het dorp en er zijn mooie woorden gedeeld en vele traantjes weggepinkt door zowel de reizigers als de gastgezinnen. Het eindfeest eindigde abrupt toen de batterij van de box leeg was. Opladen was geen optie. Morgen moeten we weer vroeg in de bus zitten naar het strand, dus nu is het tijd om naar bed te gaan. Welterusten!