EEN DAG IN HET DORP

We zijn pas een paar dagen weg maar we hebben al zo veel meegemaakt, hoorden we de reizigers zeggen. En ook vandaag hebben we weer hartstikke veel beleefd. Onze dag begon weer vroeg, want het is maandag en dat betekent dat de scholieren starten met een weekopening. Om half 8 kwamen we bij de school aan, waar alle leerlingen zich in rijen opstelde. Dus dat deden wij ook maar! ‘Links, rechts, draai!’ werd er geroepen. Het leek wel een militaire oefening! We werden toegesproken door de directeur, leerlingen van de leerlingenraad en ook onze reisleiding mocht een praatje doen. En daarnaast kon het zingen van het Tanzaniaanse volkslied niet ontbreken bij de assembly.  

Na deze indrukwekkende weekopening verdeelden onze reizigers en hun buddy’s zich over de klaslokalen, waar zij een lesje gingen meekijken. Zoë, Jo, Toby, Noortje en Chantal hadden een hele moeilijke natuurkunde les. Zoë kon dankzij haar natuurkundekennis als enig de les begrijpen, en legde het zelfs nog aan de buddy’s uit. Hanna, Levin en Stijn stonden al snel zelf voor de klas. Ze leerden hun klas om in het Nederlands te tellen, hoe je elkaar groet in het Nederlands, maar ook werd er lang zal die leven en (in kanon!) Vader Jacob gezongen. De Tanzaniaanse docent was erg onder de indruk.

Onze leerlingen en docenten waren ook wel onder de indruk van hoe anders de lessen er hier aan toe gaan. De leerlingen waren erg stil aan het luisteren, ondanks dat ze met grote klassen van 45 leerlingen bij elkaar zaten. Verder deelden sommige leerlingen hun bankjes, en had niet iedereen een schrift om mee te schrijven. Niet te vergelijken met hun eigen school! 

Na het volgen van een les werden we nog even toegesproken door het schoolhoofd en enkele docenten. Zij bedankten ons voor onze komst, en wij mochten hen naast onze dankbaarheid ook een grote tas vol met voetballen geregeld door Vigo en voetbaltenues via de voetbalvereniging van Krista’s zoon geven voor het sportteam van de school. Daar waren ze ontzettend blij mee, en de voetbaltenues konden meteen gebruikt worden! 

Want na het schoolbezoek werd het schoolvoetbalteam in de gedoneerde tenues gehesen. Ze pasten precies! De hele school rukte uit om te komen kijken naar de interland Tanzania-Nederland. Het ging er professioneel aan toe: door beide teams werd voorafgaand aan de wedstrijd het volkslied luidkeels gezongen en aanvoerder Daan had de posities van de Nederlandse spelers verdeeld. Onze reizigers lieten zich niet tegenhouden door een beetje regen. ‘We zijn toch niet van suiker’ zei Jo. ‘Nou ik ben wel van suiker’ zei Chantal. Er werd flink heen en weer gerend, maar al gauw stond het 1-0 voor Tanzania. Dat liet Daan niet gebeuren, dus hoppa: Daan scoorde en daarna volgden nog goals van Stijn en Carlo. ‘Hup hup Holland’, zongen Noor, Gabi en de andere cheerleaders luidkeels. Intussen speelde Levin vanaf de zijlijn het ene na het andere potje dammen met Tanzaniaanse leerlingen. De voetbalwedstrijd eindigde met 4-3 voor Nederland. Letterlijk en figuurlijk een overwinning voor onze reizigers!

Tijdens de voetbalwedstrijd maakte de regen plaats voor zonneschijn. En dat merkten we. ‘ik word een tomaatje, geen chocolaatje’ zei Zoë die merkte dat ze wat aan het verbranden was. En door het fanatieke voetballen in de regen waren we ook allemaal heel vies geworden. Vooral Madelief was meerdere keren uitgegleden tijdens haar goede acties. Tijd om te gaan douchen! Na de douche hadden we weer een heerlijke lunch, waarna het tijd was om te gaan ontdekken hoe je hier in het dorp aan zorg komt als er wat met je gebeurt. In groepjes werden de leerlingen eropuit gestuurd om te ontdekken wat je doet bij veelvoorkomende kwalen als malaria, tuberculose, blaasontsteking of een gebroken been. Samen met hun buddy’s ging de groep op pad en ze belandden bij een piepkleine apotheek, waar veel dorpsbewoners van afhankelijk zijn voor hun medicijnen. Achteraf deelden ze hun bevindingen met elkaar. Rosa vertelde dat mensen met een gebroken been zelf naar de apotheek moeten komen om het te laten onderzoeken. Verbaasd vroegen we onze buddy’s hoe dat dan moest, en ze vertelden dat ze dan takken als krukken gebruiken, of op familie of vrienden moeten leunen. Een ambulance komt je niet halen, en auto’s hebben veel mensen hier niet. 

Na onze eigen ontdekkingstocht was het tijd om naar de kliniek te lopen, waar een dokter of verpleegkundige ons zou rondleiden en onze vragen zou beantwoorden. We gingen op pad, maar de weg werd steeds smaller en slechter begaanbaar, het was net een bergpaadje. ‘Dit is nu al moeilijk, dat kan toch nooit op krukken!’ riepen Kim en Gabi. Gelukkig was daar gentleman Stijn, die bij de moeilijkste stukjes bleef staan om alle dames een handje te helpen. Dwars door een bananenplantage liepen we verder naar beneden, totdat we ineens op een rivier stuitten! De weg liep er dwars doorheen, maar de rivier was door de regens te woest om over te steken, dus toen konden we niet meer verder. Voor ons natuurlijk jammer, maar we beseften ons dat dit dus ook betekende dat de mensen die nu ziek worden in het dorp de kliniek ook niet goed kunnen bereiken. Daar moest de groep wel even van slikken. 

Onze guide Erick stelde voor om de kliniek dan een andere dag te bezoeken via een andere weg, en in plaats daarvan een rondje door het dorp te maken. Veel kinderen uit het dorp vonden ons reuze interessant, bij Toby hingen er aan het eind van het rondje zelfs 3 kinderen aan de handen. Toen Erick ons vertelden dat we langs suikerruit liepen, zei Gabi: grappig dat dat hier langs het water staat, dat moet in minecraft ook!’ Toen we nog wat doorliepen was er ineens een mooie regenboog, waar we natuurlijk even een groepsfoto moesten maken. Na dit leuke verkenningsrondje was het tijd om weer naar de gastgezinnen te gaan. Levin en Stijn kregen nog een uitgebreide kookles, Zoë en Jo kookten de rijst en bonen voor het diner, maar sommige reizigers waren ook wel toe aan wat rust. Alle avonturen en indrukken kosten veel energie, dus op tijd naar bed en morgen weer een nieuwe dag!