ONZE EERSTE AVONTUREN IN AFRIKA

Daar is ie dan, het eerste reisverslag uit Tanzania! En wat hebben we al veel meegemaakt op onze lange reis naar Shangarai, het dorp van onze gastgezinnen.

Onze reis begon op Schiphol, waar we bepakt en bezakt verzamelden en afscheid namen van onze ouders. Eerst vlogen we naar het super moderne vliegveld van Istanbul en daar stapten we over op onze volgende vlucht. Vigo kletste in het vliegtuig ronduit met zijn Keniaanse buurman. Hij kreeg zelfs chocolade van hem en in ruil gaf hij een Nederlandse eierkoek terug. Twee vluchten en nog weinig uurtjes slaap later kwamen we midden in de nacht in Nairobi aan.

Bij aankomst in Nairobi regende het helaas flink, een tropische bui. ‘Hiervoor zijn we niet uit Nederland weggegaan’ lieten een aantal reizigers horen, ‘we willen graag lekker weer!’ Na de rij voor de paspoort- en visumcontrole, die op ontzettend Keniaans tempo ging, lag onze bagage al op ons te wachten en konden we door de regen naar ons busje toe. In het busje waren precies genoeg zitplekken, wat betekende dat de bagage op het dak moest! ‘Dan nog liever op mijn schoot de hele reis’, riep Jo, bang dat alles helemaal nat zou worden. Maar onze chauffeur en gids Emanuel maakten dit natuurlijk niet voor het eerst mee, dus ze bonden alle backpacks en koffers strak onder een zeil op het dak. Klaar voor vertrek naar Tanzania! Na een zanglesje ‘Jambo!’, en een korte introductie in het Hakuna Matata leven in Tanzania en Kenia, hebben we het eerste gedeelte van de reis muisstil doorgebracht. Aangezien het de meesten in het vliegtuig niet zo gelukt was, konden we hier even wat slaap pakken.

Na een stop voor ontbijt gingen we de grens over naar Tanzania. En ook dat ging weer ‘pole pole’, langzaamaan! Gelukkig werd iedereen vriendelijke glimlachend binnengelaten, Noor kreeg zelfs nog te horen dat haar naam in het Swahili als Nuru wordt gebruikt. We vervolgden onze weg Tanzania in, en reden door prachtige savannelandschappen. Plotseling stopte onze buschauffeur, langs de weg stond zomaar een giraffe! Daar werden alle reizigers wel wakker voor, en er werden natuurlijk volop foto’s en filmpjes gemaakt. De safari moet natuurlijk nog komen, maar wat een traktatie dat we dit mooie dier vandaag al recht voor onze neus zagen lopen! ‘We gaan toch ook nog op een officiële safari?’ vroeg Noortje. Even verderop zagen we nog de rest van de giraffenfamilie, waarna we verder reden richting Arusha. Na het zien van de giraffen waren we allemaal goed wakker en werd er onderweg fanatiek weerwolven gespeeld. We stopten nog even om te pinnen. Daar trokken we zomaar duizenden Tanzaniaanse Shillings uit de muur. ‘Wow ik voel me zo rijk met 100.000 Shilling op zak’, zei Noor. Daarna stopte de bus nog een keer, en stapte Jeroen van Stichting Sengerema in. Hij kreeg al meteen allemaal vragen op zich af. ‘Waarom verkopen ze hier bij alle winkels langs de weg bezems?’ vroeg Lieke. Bij de verbaasde geluiden van de reizigers over de soms armoedige huizen zei Jeroen: ‘Het leven in Tanzania is zwaar, maar de mensen zijn blij’.

Dat hebben we dan ook meteen mogen zien. Bij aankomst in het dorp van onze gastgezinnen stonden dansende kinderen op ons te wachten. Het was meteen een groot feest! Na dit warme welkom waren we onze moeheid vergeten en kregen we een lekkere Tanzaniaanse lunch. David en Erick gaven ons een introductie Swahili. Lieke maakte fanatiek aantekeningen van alle woorden die we geleerd hebben. Zo weten we nu hoe je mensen een goedendag wenst op alle verschillende momenten van de dag, maar ook leerden we dat de tijd in Swahili compleet anders geteld wordt. We vonden het maar ingewikkeld. Als huiswerk kregen we de opdracht mee om aan onze buddy’s te vragen wat de dagen van de week en de huisdieren van onze buddy’s in het Swahili zijn. Nu we de basics van de taal en cultuur hadden geleerd, was het tijd om kennis te maken met onze gastgezinnen. Met een balspel leerden we elkaars namen en vervolgens maakten onze reizigers kennis met hun eigen buddy en hun mama, broertjes en zusjes. Stijn en Levin raakten maar niet uitgepraat. Tobi, Chantal en Noortje werden zelfs meteen al meegenomen naar hun huis, dat meteen om de hoek stond. Na het kennismaken ging iedereen naar het huis van hun gastgezin. Voor Rosa en Noor was dit wel even schrikken. Wat een groot gezin in zo’n klein huis! Maar de kinderen van het gezin vinden het geen enkel probleem dat de meiden deze dagen ook bij hen thuis logeren, een meisje wilde de hand van Noor de hele avond niet meer loslaten.

Na de kennismaking met de gastgezinnen en het geven van het cadeautje aan hun gastgezin, maakten we met z’n allen een rondje langs alle huizen. Bij een aantal huizen stonden koeien in de tuin. We zijn benieuwd of ze daarvoor al het Swahili -woord hebben geleerd. De koe in de tui van het gezin van Lieke en Madelief heeft in elk geval de naam Krista. ‘Haha, net als mevrouw van Norel!’.  De rondleiding eindigde bij het sportveld in het dorp, waar we tussen de wolken een hoge piek zaken uitsteken: de enige echte Kilimanjaro! Zelfs op afstand, wat is die berg hoog en indrukwekkend!

Na al deze indrukken en avonturen sloeg de vermoeidheid dan toch echt toe. Na het diner konden de reizigers dan eindelijk naar bed. Lala salama (slaap lekker) vanuit Tanzania!