AKWABA IN GHANA!

Akwaba! Dat betekent welkom in Ghana. En óf we welkom zijn geheten op onze eerste dag in de hoofdstad. Bizar dat het nog maar zo kort geleden is dat we om stipt 12 uur compleet waren op Schiphol. Met onze backpacks op de rug gingen we soepel door de security en de douane. Toch werd ons geduld nog even op de proef gesteld omdat de vlucht een uur vertraagd was, en onze tassen bij aankomst in Accra ook even op zich lieten wachten. Die verfrissende duik in het zwembad van het hostel was daarom wel even lekker. 

De eerste nacht heeft niet iedereen even lekker geslapen, omdat de airco zo koud stond. 'Ik heb in Ghana met een trui aan geslapen, dat geloof je toch niet?' vertelt Noor aan de ontbijttafel. Na het ontbijt kwam Daniël van AMO Programma vertellen over hoe zijn organisatie spelenderwijs leren in Ghana op de kaart zet. Denise stelt moooie vragen over wat voor impact ze al gemaakt hebben. 

De eerste busrit is heel indrukwekkend. We stuiten op de typische drukte op de weg van alle Ghanezen die in het weekend hun familie buiten de stad bezoeken. Gelukkig is het geen saaie file. We zien mensen die van alles op hun hoofd tillen: een koelbox, een kast, en manden met hoge stapels fruit. Midden op de rotonde staan geiten te wachten tot ze verkocht worden voor het offerfeest. 

'Ik heb nu echt een opvlieger!' roept een reiziger uit. Zou onze reis naar Ghana het overgangsproces van deze jongeren in sneltreinvaart in gang gezet hebben? We moeten in ieder geval echt nog even wennen aan het klimaat in Accra: 30 graden en vooral een luchtvochtigheid die wij in Nederland niet kennen. 

Met ieder een flinke fles water zijn we moedig Jamestown gaan verkennen. Lokale gids D Rose is zelf opgegroeid in deze sloppenwijk en wijst ons de weg. We ontmoeten tientallen bewoners die ons vrolijk begroeten. 'How are you?' horen we van alle kanten door de smalle gangetjes terwijl we onze ogen uitkijken. Langs de markt waar allerlei kruidenmedicijnen verkocht worden, voorbij een enthousiaste danser, kinderen willen een high five, en Laura roert in een grote pot beslag. D Rose wijst ons op een diep gat op een binnenplaats en legt uit dat dit een voormalige slavenkelder is, heftig. 

'Ik heb bijna geen foto's gemaakt, want er was gewoon te veel om te zien om het allemaal vast te leggen', merkt Rayan achteraf op. Tijdens de lunch is iedereen stilletjes omdat ze erg onder de indruk zijn van wat ze allemaal hebben gezien. 'Zij zijn blij met zoveel minder', zegt Sienna. 

Op het vliegveld in Ghana, klaar om naar Tamale te vliegen, verbazen we ons over hoe anders de medewerkers onze check-in aanpakken. Al onze tassen worden gezamenlijk gewogen: 321 kilo in totaal! Dat is iets meer dan 13 kilo per persoon, best netjes toch? Ook hebben we onze tweede vertraging in de pocket: deze keer zelfs ruim 2 uur. Als we dan toch eindelijk aangekomen zijn, verwelkomt onze lokale contactpersoon Jasper ons in Tamale. Hij brengt ons naar onze slaapplek en we krijgen een lekker pittige maaltijd. Vol van alle indrukken ploffen we op tijd ons bed in, want morgen staat er weer een spannende dag voor de boeg: dan gaan we onze gastgezinnen ontmoeten!