FUFULSO VERKENNEN

Het eerste en spannendste nachtje slapen bij de gastgezinnen zit erop, en dat viel gelukkig toch best wel mee! Relatief uitgerust verscheen de groep vanochtend om half 8 bij de verzamelplek. Alleen de warmte had ze af en toe wakker gehouden, want wat is het hier toch warm! Bijna alle groepjes waren dan ook ruim op tijd wakker en bij het ontbijt, behalve Janne, Liv en Ramatu. En dat lag niet aan Janne en Liv! Hun buddy Ramatu ging om half 8 nog even vrolijk douchen, want half 8 Ghanese tijd kan ook 20 minuten later zijn. 

Toen we eenmaal compleet waren bespraken we eerst met elkaar en onze buddy’s hoe het schoolsysteem er hier in het noorden van Ghana uitziet, en wat de uitdagingen zijn. Vervolgens vertelde Bismarck ons over het project waar we te gast zijn, het Fufulso Child and Youth Development Center. Aangezien Fufulso een dorp is waar veel mensen wonen met een laag inkomen, heeft dit center zich hier gevestigd in samenwerking met de kerk en de gemeenschap om de ontwikkeling van de kinderen in het dorp te ondersteunen. De activiteit van vandaag bestond uit vier onderdelen: introductie met spelletjes, uitleg over mondhygiëne, rekenen en traditionele dans. De 200 kinderen werden verdeeld in 8 verschillende klassen en onze groep sloot samen met hun buddy’s aan! De kinderen waren erg onder de indruk van onze komst, zo liep bijna iedereen hand in hand met een kind. En had Gijs 50 rennende kinderen achter zich aan, die allemaal ‘mister Gijs!’ riepen. 

Na het project was het tijd voor een bezoek aan het Health Centre in Fufolso. Ook dit was erg indrukwekkend, totaal niet te vergelijken met een huisartsenpost/ziekenhuis in Nederland! De ruimtes in het health centre zijn klein en er is te weinig plek. Maar er zijn ook te weinig ziekenhuisbedden en medicijnen voor alle patiënten. Dit zorgt ervoor dat als het druk is, kinderen op de grond moeten liggen. Ook lieten ze ons de kamer zien waar vrouwen moeten bevallen. Dit maakte veel los, zo zeiden Anna, Myrthe en Liv dat ze hier als vrouw niet zouden durven te bevallen.

Vervolgens was het moment daar om de twee verschillende chiefs van het dorp te bezoeken. De chiefs hebben voor onze komst goedkeuring gegeven en het is dan ook belangrijk om ze tijdens ons verblijf te bezoeken en groeten. Een bezoek aan de chief gaat alleen niet zomaar. Onze contactpersoon moest weer een tussenpersoon benaderen die ons kon voorstellen aan de chief. De tussenpersoon is één van de weinige persoon die direct tegen de chief mag praten. Onze lokale gids stelde dus een vraag aan de contactpersoon, die herhaalde de vraag weer aan de chief. De chief geeft dan weer antwoord aan de tussenpersoon, en de tussenpersoon geeft het weer door naar ons. Ook moesten we allemaal door onze knieën en een buiging maken voor de chief. Beide chiefs heette ons welkom en wensen ons een fijn verblijf. Ze zeiden dat de mensen goed voor ons zullen zorgen, en dat doen ze ook! De chief had verder nog een grote wens: dat we allemaal de verhalen van het dorp en de mensen zullen verspreiden als we weer thuis zijn. 

Na dit bezoek was het tijd om zelf te gaan koken bij de gastgezinnen met de boodschappen die we donderdag op de markt hebben gedaan. Iedereen ging mee met zijn/haar eigen buddy en kon lekker gaan genieten van de zelf gemaakt Jollof! De buddy’s van de jongens hadden wel wat hulp nodig van moeder of zus, want de jongens bleken zelf ook niet te weten hoe je dat klaarmaakt, omdat de vrouwen altijd koken hier. 

Het eten in Ghana is wat anders dan dat we in Nederland gewend zijn, zo zei Floor: “Ik zeur nooit meer over mijn eten thuis, ik wil het liefste aardappels groente vlees”. En ook het slapen bij de gastgezinnen is wat anders dan in je eigen bed. Julian besefte zich ook dat we in Nederland ongelofelijk rijk zijn. En Fien zal vanaf nu niet meer zeuren over haar vakanties, ‘want wij kunnen tenminste op vakantie!’ De ervaringen stapelen zich op hier in het dorp, en nu gaat iedereen weer lekker slapen!