KLINIEK, HIKE EN PICKNICK

Vanochtend verzamelden we weer met elkaar bij de school in de wijk. Met wat extra wekkers en instructies verscheen iedereen vanochtend op tijd! Olav, Tim en David hadden wel een pittige nacht gehad, ze werden wakker gehouden door onder andere de straathonden. In Olav’s woorden: “Het leek wel een oorlogsgebied, wat een lawaai!” De rest van de groep had gelukkig wel goed geslapen, maar van de ontbijtjes van warme melk, rijst, of aardappels, zijn de meesten toch niet zo’n fan. 

Vanochtend bezocht de groep eerst de lokale kliniek in de wijk, om te ontdekken hoe de zorg hier voor mensen geregeld is. We mochten de kliniek bekijken en al onze vragen aan de dokter stellen. De groep was erg geïnteresseerd en er werden veel goede vragen gesteld door onder andere Liam, Sven en Felize. En Fiene wilde wel weten hoelang je hier moet studeren om dokter te worden, en of er goede scholen voor zijn. De dokter beantwoordde al onze vragen, zo vond hij bijvoorbeeld dat je beter hier in Nepal kunt leren om een dokter te worden dan in westerse landen, omdat je hier met veel meer ziektes te maken krijgt en dus goed kunt leren en oefenen. Zo hebben we veel geleerd over de zorg hier in Nepal! 

Na het kliniekbezoek was het tijd om de Nepalese leerlingen van de school te ontmoeten waar we vandaag en maandag mee optrekken. Binnen een mum van tijd stonden de reizigers al met groepjes Nepalese leerlingen kennis te maken. Iris, Pien en Esmee zaten te kletsen met de meiden, Jeppe en Dirk waren aan het tafeltennissen met de jongens, en Sven speelde een potje basketbal met de Nepalese leerlingen. Mooi om te zien hoe de leerlingen met elkaar optrokken! 

In twee busjes volgepropt met Nederlandse en Nepalese leerlingen vertrokken we de stad uit, richting de heuvels die Kathmandu omringen. Tijd voor een hike in de Nepalese ‘bergen’! We liepen door een paar kleine dorpjes op de heuvels, en daar zagen we hele andere taferelen dan in de stad. De huizen werden omringd door rijst- een graanvelden waar de vrouwen met de manden doorheen liepen. Al na het eerste stuk van de wandeling kwamen we tot een verrassende ontdekking: de Nepalese jongeren hadden veel meer moeite met de hike dan onze groep! Onze reizigers hadden dan wel flinke zweetruggen (nieuwe mode volgens Olav), maar de Nepalese meiden konden de groep niet bijhouden. Volgens onze gidsen hiken de jongeren uit Kathmandu normaal nooit, omdat hun ouders vroeger alles lopend moesten doen in de dorpen, en nu hun kinderen juist zo min mogelijk willen laten lopen. Het viel ze dus zwaar, maar om ze te helpen maakte Yuna er een spelletje van, volg de gele rugzak van Lotte! 

Met voldoende rustpauzes kwamen we uiteindelijk bij ons busje aan, met daarin de lunchpakketjes voor onze picknick. Er werd opgelucht adem gehaald, maar toen bleek dat we met onze lunchpakketjes nog een laatste flinke klim omhoog moesten naar de tempel bovenop de heuvel. Het leek er even op dat de Nepalese meiden nooit boven zouden komen, maar uiteindelijk waren we compleet bovenop de heuvel en konden we met een prachtig uitzicht onze lunch eten. Na de lunch was er tijd voor wat ontspanning. Er werd lekker gevoetbald, en weer gedanst natuurlijk. Deze keer niet alleen maar op Nepalese muziek, maar hebben Fanny, Roos, Yuna, Fiene, Felize, Esmee en Pien ook allemaal Nederlandse dansjes aan de Nepalese meiden geleerd. Alles van Oya Lele tot de Hokey Pokey kwam voorbij. Sven vond intussen als een echte Freek Vonk een enorme spin, waar iedereen vervolgens omheen heeft staan gillen. De voetbal was nog bijna van de berg af geschoten door Liam, maar kon gelukkig ergens in de bosjes gevonden worden. Na een gezellige middag was het tijd om de trappen weer af te dalen en in de busjes terug naar Pepsicola te stappen. 

We reden de drukke stad weer in en toen was het tijd om naar onze gastgezinnen te vertrekken. Morgenochtend beginnen we de dag met een yogales, dus mochten ze morgenochtend met stijve spieren van de hike (of van de harde bedden hier) wakker worden, kunnen we de dag toch soepel beginnen!